بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب بستری در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی کرمان

مقدمه: نارسایی قلبی بیماری مزمن و ناتوان‌کننده ایست که محدودیت‌های جسمی و علایم پیشرونده ناشی از آن سبب کاهش کیفیت زندگی می‌شود. به دلیل اهمیت ویژه ارتقای کیفیت زندگی در سیستم‌های مراقبتی و بهداشتی، ارزیابی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب به پرستاران کمک می‌کند تا مراقبت‌های اصولی‌تری را ارایه دهند. پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب انجام شد. روش: این پژوهش مطالعه‌ای توصیفی - تحلیلی است بر روی 200 بیمار مبتلا به نارسایی قلب بستری در بخش‌های داخلی قلب و سی‌سی‌یو بیمارستان‌های شفا و افضلی‌پور کرمان برای بررسی کیفیت زندگی بیماران از ابزار استاندارد عمومی SF36 استفاده شد. پرسشنامه‌ها از طریق مصاحبه برای بیماران تکمیل گردید به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری شاخص‌های مرکزی و پراکندگی و من‌ویتنی‌یو، کروسکال والیس و رگرسیون با کمک نرم‌افزار آماری SPSS v.13 استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که 5/57% از بیماران در نمونه مورد مطالعه را زنان تشکیل دادند میانگین سنی بیماران 02/12± 43/65 بود. در بررسی ابعاد کیفیت زندگی با ابزار SF36 بیشترین و کمترین نمره به ترتیب به ابعاد سلامت روان و مشکلات جسمی تعلق گرفت. بررسی ارتباط ویژگی‌های فردی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلب نشان داد که بیماران گروه سنی کمتر از 60 سال و متأهل از کیفیت زندگی بهتری برخوردارند. زنان بیمار در ابعاد متعددی از کیفیت زندگی نسبت به مردان ضعیف‌تر بودند (05/0p). نتیجه‌گیری: به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به نارسایی قلب از کیفیت زندگی مطلوب برخوردار نیستند. از این رو پیشنهاد می‌شود ارایه‌دهندگان خدمات بهداشتی از جمله پرستاران با فراهم کردن زمینه‌های لازم برای مراقبت‌های پیگیر، درمان مناسب و امکانات مورد نیاز، شرایط لازم را برای برخورداری بیماران از کیفیت زندگی مطلوب مهیا نمایند.